Aristotelis Tzakos

Leda Kazantzaki, 2013

Η υφή της γραφής του Αριστοτέλη Τζάκου

Τα έργα του Αριστοτέλη Τζάκου, καρπός μιας πορείας οκτώ ετών, είναι έργα χειροπιαστά με τη μεταφορική και την πραγματική έννοια. Όταν πρωτοαvτίκρισα κάποια από αυτά που αποτύπωναν και τη στροφή του από τη γεωμετρική τέχνη - ήταν θαρρώ στον περίφημο Τεχvοχώρο «Το Μήλο» που δυστυχώς έκλεισε - νόμιζα ότι έχω μπροστά μου τα δημιουργήματα που φτιάχνουν, ακόμα, με πολύ κόπο και περισσό συναίσθημα οι γυναίκες και οι κοπέλες της επαρχίας στον αργαλειό, για να ζεστάνουν και να στολίσουν τα σπίτια τους. Πλησιάζοντάς τα, ανακάλυψα ότι ήταν έργα καμωμένα με λάδια πάνω στον καμβά. Συνέβη τότε μια μετατόπιση στη σκέψη μου σε σχέση με το ρόλο του χρώματος, την αυτονόμησή του και τη διευρυμένη λειτουργία του. Προσπάθησα να τη διευκρινίσω ανακαλώντας και ακολουθώντας διαφορετικούς συνειρμούς, συνδέοντας διαφορετικά στοιχεία των αvαπαραστάσεών μου.

Τα αφηρημένα τοπiα που υφαίνει με το πινέλο του ο Αριστοτέλης Τζάκος οδηγούν τα θεατή τους - όπως τα πεδία του Μαρκ Ρόθκο - μέσα από τις τονικές τους αποχρώσεις, αντιθέσεις και αρμονίες, σε μια ποιητική και ουσιαστική προσέγγιση του κόσμου που μας περιβάλλει αλλά και του κόσμου που εμπεριέχουμε.

Είναι τοπία εσωτερικά και ονειρικά, που διαπνέονται από μια ταραχή και από μια ηρεμία τόσο βαθιά όσο και σιωπηλή. Δείχνουν, καθώς έχει πει ο Φράνσις Μπέικον, ότι το χρώμα «ζει τη δική του ζωή και γι' αυτό μεταφέρει την αίσθηση της εικόνας με περισσότερη οξύτητα. Έτσι που ο καλλιτέχνης μπορεί να ανοίξει ή μάλλον να ξεκλειδώσει τις βαλβίδες τής αίσθησης, ώστε να επαναφέρει τον παρατηρητή βiαια στη ζωή.»

Ωστόσο δε χάνονται στη νεφελώδη πινελιά του Ρόθκο. Γιατί ορίζονται - χωρίς να περιορίζονται - από πλέγματα γεωμετρικά και αποκτούν μέσα από αυτά, όπως μέσα από κάθε εμπόδιο, μια δυναμική που μας ωθεί στην εξερεύνησή τους.

Το χρώμα κυριαρχεί στα έργα του Αριστοτέλη Τζάκου, όπως ανέκαθεν προέτασσε το μοντέρνο. Η πινελιά του όμως, συνδέει με τα ιδεατά νήματα της παράδοσης, τις οριζόντιες και κάθετες συντεταγμένες ρίγες τους, τις παχιές με τις λεπτές πινελιές, την υφαντική με τις εικαστικές τέχνες, το παρελθόν με το παρόν. Προβάλλει έτσι, απτή και αληθινή, την υφή της γραφής και της ζωής.

Λήδα Καζαντζάκη, Ιστορικός Τέχνης. 2013