Aristotelis Tzakos

Chronis Botsoglou, 2008

Η φύση δεν ανέχεται το κενό. Η φύση γεμίζει το κενό με το ελάχιστο. Αυτή η οικονομία, μας μαθαίνει η σύγχρονη επιστήμη, χαρακτηρίζει τον κόσμο ολόκληρο, το μεγάλο σύμπαν και τη μικρή ανθρώπινη ζωή μας.

Αυτής της πνευματικής άσκησης έργα είναι οι ζωγραφιές του Αριστοτέλη Τζάκου. Είναι επομένως συνεπέστατος ως προς τον εαυτό του, γεγονός που το αποδεικνύει n σοβαρή και πάντα μετρημένη πορεία του στον εικαστικό χώρο. Μια πορεία που έχει απορρίψει κάθε συμβατική χειρονομία και περιορίζεται στο ελάχιστο, το ουσιαστικό και το απλό. Όπου το υλικό αποκτά την παρουσία του και την πολυτιμότητά του χωρίς την περιγραφή της μορφής που του δίνουμε ώστε να υπηρετήσει την καθημερινή μας ανάγκη (το σίδερο να γίνει μασιά, το ξύλο να γίνει καρέκλα, το υφαντό να γίνει ρούχο και ό,τι άλλο χρειαζόμαστε).

Οι εικόνες αυτές απαλλαγμένες από την αναφορά τους, αποκτούν σnμασία αφnρnμένου βιώματος, γέννnμα μνήμης.

Μνήμη όραση, μνήμη αφή, μνήμη μυρουδιές, που έχουν κολλήσει και δεν ξεκολλούν, όσο και να βουτιέσαι καθημερινά στον οχετό εικόνων τnς τnλεόρασnς, αυτές επιμένουν και ξαναγυρίζουν!

Επιμένουν και μας γυρίζουν στη μυθική πατρίδα της πρώτης παιδικής εμπειρίας, όπου ταυτίζεται η κλωστή με το υφάδι και το στημόνι, η πρώτη αίσθηση του χρώματος με τη μυρωδιά του τσουκαλιού που βράζει πάνω από τη θράκα. 

Αυτή η αίσθηση, αυτή η μνήμη, που ζωντανεύει την συναισθησία, αυτήν (την συναισθησία) έχει σα μόνη αναφορικότητά της. Σκέφτομαι, ότι αυτή ακριβώς η μνήμη, είναι η μόνη αιωνιότητα που μπορούμε σαν άνθρωποι να κερδίσουμε.

Χρόνης Μπότσογλου, 2008